Z bliskością na TY.

Festiwal bliskości (więcej), na który wpadłam jednego popołudnia spowodował, że rozpoczęłam dość trudną i skomplikowana wędrówkę po mapie swego serca. Żałuję, że w tym roku nie stać mnie było na poświęcenie temu wyjątkowemu wydarzeniu więcej mojej obecności i zaangażowania. Ufam, że jeszcze uda mi się to nadrobić w przyszłości.

Każde tego typu spotkanie wyzwala w człowieku masę najróżniejszych emocji. Kiedy słucha się doświadczeń innych osób, można zestawić je ze swoimi i wziąć wyraźną poprawkę. Warto również zweryfikować poglądy na ważne tematy, lub ubogacić się w nowe spostrzeżenia. Odświeżyć myślenie rozmawiając i słuchając o historiach znajomych i tych całkiem innych niż nasze. W każdy razie można wykorzystać kolejną okazję by przyjrzeć się temu, co mamy w środku.

Kiedy mówię: BLISKOŚĆ,

zaczynam mieć gęsią skórkę. Pierwsze moje skojarzenia to odczucie przyduszającej obecności – nic przyjemnego. Niestety każde odczucie czy skojarzenie, które w nas się tworzy, jest związane z doświadczeniem, które już posiadamy. Nieświadomie zaczyna w nas pracować to, co usłyszeliśmy jako dzieci lub to, czego nie usłyszeliśmy. Bowiem zarówno obecność, jak i jej brak, mają równie silny na nas wpływ.  Nie jest to determinizm, bo sama wiem, że przy odpowiedniej świadomości i pracy, można sporo pozmieniać w tych mechanizmach. Jednak zawsze pierwsza reakcja czy odczucie są niezależne od nas i demaskują prawdę. Później dobrze by było, gdyby przyszła refleksja, pytanie – dlaczego takie są moje odczucia, skojarzenia, czy pamiętam jak to było kiedyś? Nasze odbieranie świata jest zależne od bardzo wielu czynników. 

Kiedy życie boli trochę bardziej, niż zwykle.

Moja historia życia przymusiła mnie do tego, aby głębiej zainteresować się sprawami człowieka. Tego jaki jest i dlaczego w dany sposób postępuje. Dlaczego ja – posiadam taką, a nie inną emocjonalność, co mogło być tego powodem, oraz jak mogę to zmienić, aby nie bolało tak bardzo. Nabyta wiedza i doświadczenie spowodowały, że zaczęłam szerzej patrzeć na ludzkie sprawy i z większym wyczuciem. Kiedy większość trudów związanych z moim życiem się rozwiązało, napotkałam nowy. Dotyczy on mojej córeczki. Zaczął się on koncentrować wokół jej trudności związanych z adaptacją w tym świecie. Nie są one, na tym etapie jej małego życia jeszcze diagnozowane, ale na podstawie obserwacji można jedynie je podejrzewać. Zmusza mnie to do dalszych poszukiwań i odnajdywania rozwiązań, a tym samym wniknięcia w siebie.

Nasze życie nafaszerowane jest mnogością dostarczanych nam bodźców. Mózg nieustannie odbiera i przetwarza informacje, które docierają ze świata zewnętrznego. Zmysły bombardowane są na przemian, bądź jednocześnie doznaniami wszelkiego typu. Tworzą w ten sposób skomplikowany system zależności. Wszystkie dane, które zdążyły do nas dotrzeć są analizowane, sortowane i tworzą jeden obraz danej sytuacji. Czasem mam wrażenie, że trudno je zamknąć wyłącznie w tych nam znanych i podstawowych zmysłach, jakby było tego więcej. Odbieranie świata jest na tyle skomplikowane, że trudno poprzestać na tych pięciu. One są podstawą i nikt temu nie przeczy, jednak ci, co zgłębiają tajniki człowieka, widzą, że to nie wystarczy. Tworzą nowe pojęcia, które definiują kolejne     obszary ludzkich zdolności lub braków, dysfunkcji i zaburzeń. Komplikują człowieka jeszcze bardziej – jakby za mało był skomplikowany. A może raczej patrzą inaczej, szerzej, poznają i rozświetlają to, co było nieodkryte lub nienazwane. Dostrzegają, że jeśli któryś ze zmysłów lub układów ich wzajemnej współpracy działa nieprawidłowo, może prowadzić to do zaburzeń w zakresie tzw. integracji sensorycznej. Jej tworzenie oraz doskonalenie odbywa się w pniu mózgu – części ośrodkowego układu nerwowego. Jeśli następują jakiekolwiek zakłócenia w dopływie bodźców lub nawet ich brak, a wystarczy niedobór, to dochodzi do zaburzenia całego procesu integracji zmysłowej. Za każdym razem, kiedy informacje przetwarzane są nieprawidłowo, system nerwowy reaguje niewłaściwie. Czym to może skutkować?
Począwszy od niepokoju, drażliwości i problemów ze snem niemowląt, przez trudności, szkolne, społeczne, problemy z koncentracją, zaburzenia snu – co w efekcie może prowokować całą gamę problemów natury emocjonalnej. Osoby które posiadają zaburzenia przetwarzania sensorycznego nieprawidłowo interpretują odbierane bodźce takie jak dotyk, dźwięk czy ruch. Jedni mogą czuć się nadmiernie pobudzeni ilością bodźców (np. hałas, dotyk, zbyt wiele wrażeń wzrokowych), inni – poszukiwać intensywnych doznań sensorycznych (np. duże zapotrzebowanie na kontakt fizyczny, przytulanie, wskakiwanie na inne osoby, gryzienie, problem z wyciszeniem się), a jeszcze inni – wykazywać kolejne symptomy (np. wycofanie, lękliwość, brak wiary we własne możliwości).
Integracja sensoryczna jest skomplikowanym procesem, w którym układ nerwowy musi poradzić sobie z odbieraniem informacji od wszystkich zmysłów (dotyk, układ przedsionkowy odbierający ruch, czucie ciała, czyli propriocepcja, węch, smak, wzrok i słuch),  organizować je, interpretować tak, by mogły być wykorzystane w konkretnym działaniu. U większości z nas ten proces przebiega automatycznie, natomiast u osób z zaburzeniami przetwarzania sensorycznego dzieje się jednak inaczej. Tak jak w każdej trudności, chorobie czy zaburzeniu – życie staje się batalią, aby nie bolało tak bardzo.

Czy u mnie nastąpiły jakieś zaburzenia w przetwarzaniu informacji? Zapewne nie jedno ;) Ale chcąc rozwikłać ta zagadkę muszę

opowiedzieć tę oto historię:

Mama i córka. Jedyne odniesienie dziecka i samo dziecko, które odwzorowuje wszystko co widzi, słyszy i czuje. Matka zalewa pocałunkami, pieszczotami, nadając im wymiar ogromnej miłości i prawie jedynego sposobu jej wyrażania. Dziecko prawie zlane emocjonalnie z najbliższą osobą, nie wyobraża sobie zaprzestania tych objawów miłości. Każda dłuższa rozłąka jest traumatyczna, bo mały człowiek nie potrafi żyć bez mamy. Kiedy nadszedł czas dłuższego rozstania, niezrozumienie tej sytuacji oddzielenia, powoduje zachwianie fundamentów. Bliskość staje się bolesna tak samo, jak moment rozstania. Im bliżej, tym później bardziej boli rozłąka. Następuje pewne wycofanie w relacji. Matka zaczyna nieświadomie domagać się coraz więcej czułości i pieszczot, a dziecko zaczyna czuć się przymuszane do miłości. Już nie ma miejsca na spontaniczne gesty, bo przeważnie wcześniej słychać  – „a przytul”, – „pocałuj”. Bliskość staje się ciasną i przymuszającą obecnością. Obecnością, która wymaga „dowodów” miłości, nie dając miejsca innym „dowodom”, niż te konkretnie wybrane. Tak narasta niechęć, przesyt i odczucie nadmiaru – aż do bólu. Nie dostrzeganie potrzeb i w konsekwencji budowanie świata całkowicie odrębnego od matki, ale napędzanego złością i pragnieniem bycia „całkiem innym”. Czy to możliwe? Tak, ponieważ każdy ma inny temperament. Może ktoś chłonąłby z radością i wzrastał w tej kąpieli przesytu. Ja natomiast dusząc się, umiałam zareagować tylko zamknięciem. Miałam dosyć. Im bardziej byłam naciskana i przymuszana, tym opór budował się mocniejszy i trwalszy.

W konsekwencji

nigdy nie przepadałam za nadmiarem bodźców dotykowych i jestem z tych niedotykalskich. Dzisiaj pewnie i mnie sklasyfikowano by jako pewien okaz do poprawienia – niewątpliwie – no cóż, sama bym sporo pozmieniała. Zapewniam, że ta przypadłość to nic przyjemnego. Ja po prostu bliskości nie lubiłam, a jeszcze bardziej się  jej bałam. Sytuacja, kiedy ktoś chce się z tobą witać „na misia”, a ty z grzeczności „odmisiasz”, nie mając za bardzo ochoty, to jeszcze nic strasznego. Ale moment, w którym poznajesz swojego przyszłego męża, a kark ci sztywnieje z bólu i ze strachu drżysz, to już większy problem. Choć przytulanie z czasem zaczęłam znów lubić, to dotykanie po twarzy no i całowanie… Ech. Co za niefart dla męża. I myślę, że to nie tyle nadmiar bodźców w dzieciństwie, bo każde dziecko potrzebuje jak najwięcej czułości i bliskości, ale raczej przekraczanie  moich granic i nieumiejętne wyczucie, kiedy należy zmodyfikować miłość i dostrzec mnie w tym wszystkim. Naturalna potrzeba bliskości została gdzieś zgubiona. Aktualnie też daje mi to w kość, choć nie tak bardzo jak kiedyś.  Najbardziej cierpią ta tym jednak najbliżsi, a w szczególności moja mama, bo na niej wszystkie moje reakcje obronne się wyładowują. Niestety było i jest to  przez nią rozumiane tak, że „nie kocham”, bo nie okazuję tej miłości w taki sposób, jaki ona pragnie. Póki co, obie się uczymy siebie na nowo i nie do końca jeszcze potrafimy zmienić nasze relacje.

Przełomem

w całym tym zamieszaniu, było spotkanie z moim aktualnym (którego nie zamierzam zmieniać) mężem. Szczerze mówiąc byłam załamana. No nie samym spotkaniem, ale tym, jak reaguję w jego obecności. Kiedy jednoznacznie próbował naruszyć moje granice – które były daleko większe, niż metr na metr – zaczynałam panikować. Nie dlatego, że był obok mnie ktoś dla mnie ważny, ale dlatego, że mój organizm zdawał się tego w ogóle nie akceptować. Wysyłał mi milion komunikatów na sekundę w stylu – „alarm, naruszają twoją przestrzeń! Uciekaj, bo będzie boleć!”. Ciało mówiło mi to, czego emocjonalnie nie potrafiłam wyrazić i wypowiedzieć. Wystarczyło, że popatrzył na mnie, że chciał przytulić. Sama jego obecność była dla mnie jak tortury. Wszystko we mnie walczyło. Ciało z uczuciami, myśli z pragnieniami. Co się właściwie działo? Mówią, że to tzw. objawy somatyczne, czyli wszystko to niewyrażone w nas, zostaje wyrażone przez ciało. Strasznie sztywniał mi kark, od tego się zaczynało, a potem drżałam na całym ciele. Jakieś przejmujące zimno nie dawało mi spokoju. Było mi strasznie wstyd i nie wiedziałam jak mam to tłumaczyć. Została mi tylko szczerość. Z każdą rozmową, z każdym dniem, gdy problem zdawał się narastać, nie dawałam za wygraną. Któregoś wieczoru mocno się popłakałam, bo myślałam, że już zawsze tak będę reagować. Najgorsze było dla mnie przekonanie, że to nieodwołalne i muszę jakoś z tym żyć. Usłyszałam wtedy od zaprzyjaźnionej osoby, że to będzie topnieć, znikać z czasem, i że w tym naszym (moim i jego) spotkaniu, wszystko co mnie dręczyło do tej pory- odpłynie. Nie wierzyłam – a tak się stało. Została przełamana bariera. Było to naruszenie moich granic, jednak z uwzględnieniem mnie i za moją zgodą, bezinteresowność i akceptacja mojej sytuacji, nie danie za wygraną, i wiele innych, pełnych miłości gestów spowodowało, że zostało złamane „zaklęcie”. Po dwóch tygodniach od poznania mojego Księcia, wszystkie dolegliwości ustąpiły. Zadziwiające… 

Dzisiaj,

czasem trudno zmienić swój wizerunek i przyznać się do potrzeby bliskości, skoro tak długo było się tą „twardą babką”, która „powinna” sobie poradzić ze wszystkim.  No właśnie… A ja też potrzebuję bliskości, tylko bardzo trudno mi jest o nią prosić, i równie trudno mi ją przyjmować – no jestem człowiekiem  – jednak. 

Skoro bliskość prawdziwej miłości – obecność człowieka, który pokochał mnie bez względu na moje lęki i obawy, bez względu na to wszystko co przeżyłam – stała się tak ważnym momentem mojego życia, to może powinnam dać jej większa szansę? Pozwolić bliskości, aby przemieniała także moje dzisiejsze życie. Zaprosić ją najpierw do swojego serca, bym później mogła obdarzać nią innych.

Prawdziwa bliskość

To przede wszystkim akceptacja tego, że jesteś. To miłość ubrana w gesty, słowa, reakcje. Nie oceniająca  czy oczekująca odwzajemnienia. To miłość, która JEST przy Tobie. Być blisko to znaczy znać potrzeby kochanej osoby i wybiegać im naprzeciw. To wiedzieć, że słabość istnieje, dlatego wspomagać i dodawać sił, kiedy się pojawia. To pomoc w rozprostowywaniu skrzydeł do lotu. To dzielenie wszystkiego wg. miary miłości, a nie sprawiedliwości. To przekraczanie granic wyznaczonych przez rozsądek.

Bliskość, to jedno serce z miłością.